Kategoria: Adrian (Secrus)

Romain Rolland – francuski pisarz silnie zaangażowany w tematykę społeczno-polityczną, postać szanowana, aktywny działacz, tłumaczony na wiele języków wieczny pacyfista, wreszcie twórca dziesięciotomowej powieści rzeki Jan Krzysztof, dzięki której zyskał tytuł laureata Literackiej Nagrody Nobla. Odejdźmy od tych górnolotnych faktów, bo oto na scenę wchodzi Burgund z krwi i kości, kwiat ziemi francuskiej: Colas Breugnon, który swym entuzjazmem i umiłowaniem życia rozpromieni każdą twarz i rozświetli najciemniejszy zaułek. Napijmy się! „Popić przed pracą, popić po pracy – piękne życie” Colas to przedstawiciel XVII-wiecznego drobnomieszczaństwa francuskiego mieszkający w Clamecy; rzeźbiarz, stolarz,…

Istnieją opowieści, które roztaczają wokół siebie osobliwą aurę tajemnicy będącej kumulacją nienazwanych lęków, obaw i postrzeżeń. Nierzadko zdarza się, że w istocie kryją całkiem zwyczajną historię przyobleczoną jedynie mistrzostwem stylu oraz konwencji. Takim dziełem od dawna jest dla mnie „Piknik pod Wiszącą Skałą” w reżyserii Petera Weira – twór klasyczny, w kontekście którego często zdarza mi się mówić, że jeśli miałbym przy jakimś filmie popaść w obłęd, ten byłby pierwszy w kolejce. Zachęcające, prawda? Nie da się ukryć, że raczej sporadycznością jest zjawisko, w którym adaptacja przerasta pierwowzór. Co jednak…

Wyszeptał, żebym za nim podążył. Kusił mnie stłumionym głosem z głębi ponurych zamków, przyobleczony płachtą tajemniczości. Poprzysiągł, że opowie historie, które wedrą się gwałtem w czeluście mojej psychiki i pozostaną tam na zawsze. Miałem zrezygnować, ale dziwna siła przyciągała mnie w stronę straceńczej przygody. Chcąc czy nie, prędko znalazłem się pod jego wpływem.Trudno opisać obrazy, jakie imaginował przed moimi oczami, sytuacje, których stałem się świadkiem. Opowiadał zawiłym językiem, kreował korytarze znaczeń mogące zaistnieć w wyobraźni tylko przy największym skupieniu. Był tego warty. W skrajnych spiralach narracji łatwo było zabłądzić, jak…

Po recenzjach zagranicznych tytułów nadszedł czas na coś z rodzimego podwórka. Pech chciał, że losując wśród starszych tytułów trafiłem na niegruby kryminalik pana Jerzego Parfiniewicza. Pech dlatego, że autor ten, znany jeszcze chociażby z opowieści podobnego typu – „Śmierć nadjechała fiatem”, pisał w czasach PRL i był jednym z twórców, którzy w sposób najbardziej rygorystyczny przestrzegali zasad konstruowania powieści milicyjnych.Ale od początku: nazwę podgatunku wprowadził Stanisław Barańczak, chcąc wyodrębnić w polskiej literaturze rozrywkowej taki typ kryminału, gdzie pierwsze skrzypce gra odgórnie określona instytucja śledcza – Milicja Obywatelska. Temat dość rozległy,…